تَحویل نِمی گیرَم،،، سالهایی را که بی حُضورِ تو تَحویل می شَوند... . . . یِک سالِ دیگَر هَم گُذَشت... تا به کِی اِسفَندهایَم را بی تو سِپَری کُنَم...؟ تا کِی سال ها را بِدونِ تو تَحویل بِگیرَم...؟ تا کِی تَنها آرِزوی رویایی اَم به تو رِسیدَن باشَد...؟ چِقَدر سَخت اَست 365 روز اَز سال را با خیال یِک نَفَر زیستَن... . . . سال تَحویل شُد،،، وَ مَن تَمامِ دِلتَنگی هایَم را به جایِ تو دَر آغوش می کِشَم... چِقَدر جایَت میانِ بازُوانَم خالیست... . . . باز یِک بارِ دیگَر هَم بهاری بی تو برایَم از راه رِسید... بَهاری که تو دَر کِنارَم نَباشی،،، هیچ فَرقی با زِمِستان و سَرما نمی کُند.... وَقتی تو را نَدارَم بُگذار روزهایَم سَرد و تاریک شَوَند... بَهار بی تو را میخواهَم چکار...؟ اِمسال هَم مِثلِ سالهایی که گُذَشت... بی تو... غَمگین از یادِ تو... بی تو عِید و سَبزه و سالِ نو بَرایَم مَعنی نَدارَد... . . . اُکسیژِنِ بَهار را میخواهَم چِکار...؟ وَقتی دَلیلِ نَفَس کِشیدَنَم به راحَتی از مَن گُذَشت... . . . دَر شَهری که بویِ عِید نیست،،، چه فایِده...؟ جَوانه یِ دِرَختان،،، نورِ خورشید،،، لِباسِ نو،،، مَن تَنها با تو عِید را می خواستَم... . . . دوباره سُفره عِید اَز نَبودَنِ تو پُر اَست... قَبول نیست... مَگَر اِنتِظار سین دارَد...؟ . . . تو قول بِده با هَمین بَهار خواهی آمَد،،، مَن هَر روز خانه یِ دِلَم را تِکان خواهَم داد... . . . دَر بَهاری که پُر اَز مُعجِزه وَ اِحساس اَست،،، هَفت سینَم،،، سینِ سیمایِ تو را کَم دارَد... . . . با تو اَز خاطِره ها سَرشارَم... جَشنِ نوروزِ تو را کَم دارَم... سالِ تَحویل دِلَم می گیرَد... با تو تا آخَرِ خَط بیدارَم...